bir insanın ses tonunu unutmak

fazlasıyla zaman geçtiğini gösterir.

Şöyle geçmişe doğru hayatıma bir şekilde girmiş insanların ses tonunu hatırlamaya çalıştığımda açıkçası aklıma pek gelen birşey yok. Bir insanın sesini unutmanın garip bir hüznü var bilemiyorum.

Bazen de o insanı çok, ama gerçekten çok seviyor olduğunuzu gösterir.

Dikkat edin, çok sevdiğiniz birinin yüzünü gözlerinizin önüne getiremez ve sesini kulaklarınızda canlandıramazsınız.

ne mümkün.

eğer o kişinin ses tonunu biliyorsam onun yazdığı yazıları bile onun ses tonunda okurum. istemsizce.

söz konusu ses böyle bir ses olunca pek mümkün değildir.

Neredeyse bir hafta sonra babamı kaybedişimin birinci ayı olacak. Düşüncelerine önem verdiğim birisi laf arasında şunları dillendirdi: "babamı kaybettiğim ilk zamanlar ağlamaktan kendimi ve onunla olan anılarımı göremeyecek haldeydim. Boşuna kendimi telaşlandırıyordum. Bi zaman sonra kendimi daha büyük bi sorunla telaşlandırıp kızacaktım. Sesini unuttuğunda bunu sende yaşayacaksın."

Sakin sakin dinledim, ölçtüm tarttım... daha sesini ya da minicik birşeyini unutacak halde değilim fakat şimdiden kendime kızmaya başladım. Ya unutursam? O zaman ikiye mi katlanacak bu depresif haller. Aslında bunu düşünüp gelecek planı kasarken bile insanoğlu bencilliğini koşturuyoruz.
Gidenin değil de geride kalanın hesapları.

Ama gene de ben dayanamam ya.

Varlığının üzerinden yıllar geçmesine rağmen unutmamaktan çok daha iyidir. Unutmak iyidir, ne yapalım hala arka odadan seslendiği duyup delirelim mi ne yapalım.

adımı sesince duymaktan vazgeçtim,
sesini duysam, susacağım.

(bkz:turgut uyar)

Bazen bu kişi, sizi hayatınız boyunca umursamamış ve bu yüzden sizin de umursamadığınız bir akrabanız da olabilir. Çok da hüzün vermez. Ses tonunu değil, yüzünü de unutsanız hiçbir şey kaybetmezsiniz nitekim.