Unutulmak istenen, gönüle eziyet etmişse; sitemler ve vah başıma'larla geçen gecelerin en yakın şahidi ıpıslak olmuş yastıklardır. Ne zaman ki göz yaşları kurur, o vakit acı azalmaya başlar. Buna dair çivi çiviyi söker öğüdü veremem, zira hepsinin ayrı ayrı izi kalacak ve yürek, kalbura dönecektir. Ve eğer unutulmak istenen, imkansızlık ya da yitikten dolayı ise üzgünüm, bunda muvaffak olamadım ki buna dair bir fikir sunayım. Zira bu unutma gayreti türü, imkansızlıkta sızlayan bir imkanı namümkün kılar. Nefes almayı unut desem, unutabilir misin ki?