Aşk acısı çektiğim bir gün ağlamakta zorlanmıştım. Aslında zorlanmak değil de direnmiştim. Normalde bir habere bile -yalnızken- ağlama özelliğine sahibim. Canım yengeç burcum. Ama konu aşk acısı olunca kendimde böyle bir şeyi hak göremedim. Nasıl ki aşk acımın sebebi her ne kadar bu olsa da. Neyse konumuz bu değil. O gün çok zorladım kendimi. Resmen içimdeki biri ile savaştım ve ağlamadım. İkinci günün sabahını hiç unutmuyorum. Oturdum yatağıma ve düşünmeye başladım. Gözümden damla damla yaşlar akıyor ama asla sebebi aşk acım değil. Aşk acım aklıma gelir gelmez kendimi frenliyorum. “Saçmalama buna ağlamazsın” diyerek. Neden böyle bir şey yapıyorum veya neden böyle bir karşı mekanizma geliştirdim içimde hiçbir fikrim yok.
Aşk olayı galiba bende tamamen doğaçlama olması gerek. Kurgu da çöküyorum.
Aşk olayı galiba bende tamamen doğaçlama olması gerek. Kurgu da çöküyorum.
