Sartre'ın bir tiyatro oyununda anlatılan düşünce ve burada geçen söz. İnsan ilişkilerinin insanın gerçek cehennemi olduğunu kastediyor. Haksız sayılmaz, insanın varlığı toplum tarafından eğilip bükülmeye uygun, başkalarının yargılarına göre göklere çıkıyor veya diplere düşüyoruz. Bana göre başkası hapishanedir, onun dışında çıkmak hepimizin gözünde nazarların dışında kalması gereken bir tür deli, ermiş, kendinden geçmiş olmak. Saygın ve doğru olan topluluktur. En ulvi, en yüce münzeviye bile topluluğun içinde kalan biraz acıma, biraz da emniyet hissiyle bakar. Çünkü her dışarıda kalanın tutunamamış olduğunu düşünürüz içten içe. Mecbur kalmıştır. Aksi olsaydı, bütün mutsuzluğumuz ve özentiliğimizle bunu denerdik. Ama mazur ve makul görülen depresyon alanımız dışına pek çıkmayız.