bilenler bilir ki ben bir kamyonum. kenarları beyaza boyanmış lastiklerim ve geniş hacimli dorsemle kafesinden kaçan bir kuş gibi özgürce yollara düşerim. ama işte kalbim tutsak.. insanın zihni ve gönlü özgür değilse kelebeklerin kalbinize doğrudan enjekte edilmesini sağlayan o kamyon yazıları da etkisiz kalır. artık otostopçulara fısıldamak da keyif vermez bir yerden sonra..
şimdi dorseme yüzlerce gül doldurup kapısına döksem sever mi beni bu güzel? benim tatlı kamyonum deyip öper mi beni dikiz aynamdan?
hadi bana evet deyiver. ki o siyah yollar seninle renklensin.