olamamış bir aşk üzerine stella campbell adlı bir ingiliz tiyatro oyuncusuna şöyle bir mektup karalamışlığı vardır;
“sen bilirsin, git; bir kadını kaybetmek, dünyanın sonu değil. güneş doğmaya devam edecek. yüzmek yine keyifli, işe gitmek güzel, ruhum tek başına da durabilir. ancak çok derinden yaralandım. beni denedin, ve benimle rahat edemedin. sana ne huzur verebiliyor, ne de seni eğlendirebiliyorum. arkadaşlığımızda dürüst olan hiçbir şey yok sanki. sende ne sinir var, ne de beyin. on sekizinci yüzyılın erkek duygusallığının karikatürüsün. gururumu yaraladın. hoşçakal, sevdiğim zavallı.”