küçüklüğümden beri her bayram giderim mezarlığa. yaşıtlarım büyüklerinin elini öpüp para toplamaya çalışırken, ilk olarak babamı ziyarete giderdim. her gidişimde, birlikte gittiğim kişiler yüksek sesle dualar okur; ben ise içimden onunla konuşurdum. "bizleri düşünme, gözün hiç arkada kalmasın. geride bıraktıkların çok çok iyiler." iyi olmasam bile iyiyim derdim ona. elinden bir şey gelmeyeceğini aklından geçirip, üzülmesin diye. hâlâ da öyle yaparım.
mezarlığa girdikten sonra yol boyunca uzun bir koridoru geçeriz onu ziyarete giderken. akrabalarımın "mezar taşlarında yazılanları okuma sakın, unutkanlık yapar!" naralarını dinlemeyip, okurum her gidişimde o minimal öyküleri. elma yemenin unutkanlığa iyi geldiğini duymuştum. bir elma fazladan yerim unutkanlığımı gidermek için ne olacak ki.
su testisi gerekir mezarındaki ağaç ve çiçekleri sulamak için. yanımda götürmediysem, babamın komşusundan ödünç alırım testiyi. işim bitince komşuya teşekkür eder, bir iki kelam da onunla konuşurum. onlar hayatta olmayabilirler belki ama duyuyorlar bizi. bekliyorlar da sohbet edecek birilerini. unutulmamış olduklarını görünce mutlu oluyorlar, biliyorum.
ziyaretimi sonlandırırken huzurla dolar içim. artık geri gelmeyeceğini kabullenmiş olmanın verdiği depresif ruh hali; yerini, onu bu bayramda da yalnız bırakmamış olma huzuruna bırakır, kısa öykücükler okuyarak çıkışa doğru giderim.