Bu duyguyu nasıl bastırdım bilmiyorum. Herhalde askeri lise yıllarının büyük payı var. Orada ilk başlarda insan her şeyi özlüyor...
Özlem duygusunu çok nadiren, özlediğim birine kavuştuğumda hissediyor ve hatırlıyorum.
Hiç karşılaşmasak belki de hiç sorun olmayacak birini görüyorum, onu ne kadar özlediğimi hatırlıyorum. Anılar canlanıyor, keşke bir daha hiç ayrılmasak... diyorum. Ayrıldıktan sonra kısa bir süre özlemeye devam ediyorum. Sonrasında özlem yine unutuluyor. Tuhaf.
Edit: hatta çoğu zaman birilerinin, "hiç özlemiyor musun ya?" "Sen beni özlemedin mi?" Gibi sorularına karşı, insan kalabilmek adına yalan söylemek zorunda kalıyorum.