özlemek diye bir şey var

özlemek diye bir şey var. bazan boğazında kalır yaşayamadıkların. bazan güzel anların eksik yaşanmışlığı vardır. bazan özlemek mutlu eder. bazan üzer. hatta çoğu kez. ama sevgin, umudun, anlatacakların çoğalır.

özlemek diye bir şey var ki sevdiklerin yakındayken uzakta gibidir.. gerçekten uzakta olmalarına rağmen. sen yakın sanırsın. telefonda konuşurken ses o kadar yakındır ki tutup kendine çekesin gelir.

özlemek annedir. özlemek vatan.

özlemek sevdadır.

Bu duyguyu nasıl bastırdım bilmiyorum. Herhalde askeri lise yıllarının büyük payı var. Orada ilk başlarda insan her şeyi özlüyor...
Özlem duygusunu çok nadiren, özlediğim birine kavuştuğumda hissediyor ve hatırlıyorum.

Hiç karşılaşmasak belki de hiç sorun olmayacak birini görüyorum, onu ne kadar özlediğimi hatırlıyorum. Anılar canlanıyor, keşke bir daha hiç ayrılmasak... diyorum. Ayrıldıktan sonra kısa bir süre özlemeye devam ediyorum. Sonrasında özlem yine unutuluyor. Tuhaf.

Edit: hatta çoğu zaman birilerinin, "hiç özlemiyor musun ya?" "Sen beni özlemedin mi?" Gibi sorularına karşı, insan kalabilmek adına yalan söylemek zorunda kalıyorum.

evet özlemek diye bir şey var.. artık hissedemediğin ama rüyalarına girdikçe diri kalma çabasında olan. bir an'a ait olan ve sonrası olmayanı özlemek. yıllar geçer ve sadece aptalca bir hata olarak gördüğündür özlenen şey. ya da belki de hem nefret ettiğin ama yine de güzel an'ları hatırlayarak hüzünle karışık tebessümle yüzünde beliren ifadedir..

özlemek artık salt haliyle sevdadır. sevda da annedir.. gerisi genele baktığında boştur.

not: ilk entryi artılayan her kimse sensin bu entrye neden olan. söyle. kimsin sen?