Öğreneli bir, iki yıl oldu.
Gerçekten güzel hissettiren bir şey. Hele ki sarıldığınız kişi ile ortak duygular paylaşıyorsanız. Birbirinizi anlıyor ve benzer şeyler hissediyorsanız sarılmak paha biçilemez.
Bundan birkaç sene önce hiçkimseye sarılamazdım. İnsanlar bana sarılırdı ben sopa gibi kollarım yanda dururdum. Bunun bir sorun olduğunu bilmeme rağmen aşmakta zorluk çekiyordum. En samimi olduğum insanlar bana oldukça içten duygularla sarıldıklarında maksimum ellerimi sırtlarına koyuyordum. Herhangi birini kollarımla sarıp kucaklaşmam imkansızdı neredeyse. Sonra ne olduysa birlikte olduğum kadınla bunu aştım. Diğer insanlara da sarılabilmeye başladım ve böyle çok daha mutluyum.
Sarılmayı gereksiz duygu ifadesi olarak görürdüm. Hiçbir duygumu dışavurmadığım gibi insanlara karşı olan sevgimi de dışavurmazdım hiçbir zaman. Yani hissettiğim her şeyin gizli kalması gerektiğine şartlanmış gibiydim. Bunun sebebini bilmiyorum çocukluğumda ne çeşit bir travma yaşadığımı da bilmiyorum. Ama duygularını belli etmenin sanki bi acziyet olduğuna inanıyor gibiydim ömrüm boyunca. Halbuki şuan duygularını içine atmak zayıflık yaratır diye düşünüyorum.