eskişehir'de kaldığım bir dönemde onlarca kere küçük prensi bitirmiş ama hala dirayetle okuyan bir kız arkadaşım vardı. küçük prens aşığıydı, bazı hareketleri bazen sıra dışı gelse de, konduramazdım 'insanız hepimiz' vs diye geçiştirirdim. bir akşam uyurken ben eşyalarını bırakıp gitmiş. aradım ulaşamadım, mesaj attım dönmedi. şizoid bozukluğu olduğunu ablasından öğrendim sonraki günlerde. takip eden birkaç gün ve hafta içinde korku içinde yaşadım. şimdi dönüp bakınca, hala korkuyorum biraz.