Hayatım o kadar kaotik ki küçük umut taneleriyle yaşıyorum.ufak böyle.hep hayal kırıklığı.şu kısacık yaşamım sadece normal olsun isterdim.ama olmuyor.asla babam gibi güçlü korkusuz başarılı biri olamadım.babam insanlara da hayata da yön veren birisi.ben kendimi bile yönetemiyorum.en ufak bir standart bir seviyeye bile yükselemiyorum.bu katlanılmaz yaşama tutunmaya çalışıyorum hayat sürekli bileğimi büküyor.kelimeler bile artık elime dilime gelmiyor eskisi gibi vaziyetimi anlatmak için bana cömert davranmıyorlar.