Yağmurlu bir Şubat akşamıydı. Yürürken ezdiği çakıl taşlarının sesi yağmuru bastırıyordu. Adımlarını hızlandırmıştı, şimdi adımları kalbinin ritmine uyuyordu. Fakat hızlanan biri daha olmalıydı... aslında dikkatli biri olmasa fark etmezdi. Çünkü ardındaki o kadar ustaydı ki adımları birbirine uydurmada...
Derken gök gürledi! Ve bir el omzuna dokundu...