Bütün bir itirafı baştan yapmak çok uzun geliyor o yüzden ortadan dalacağım zaten yazınca içimi boşaltmış gibi hissediyorum, insanlar okusun da derdime ortsk olsunlar filan diye yazmıyorum hatta kimse okumasın. Umurumda değil. Şu anki ruh halim zaten insanların ne düşündüğünü, ne hissettiğini umursayacak durumda değil. Sadece haykırmak istiyorum. İçim çok karanlık sonsuz bir karanlık var ve benim hayat enerjimi emiyor aldığım psikolojik destekler uyuşturucu ya da doping gibi sadece azalan hayat enerjime biraz daha enerji katıp bir süre daha hayatta tutuyor. Önceleri daha uzun süre engellerdi içimde ki bu kötü ve mutsuz yanı şimdi iki hafta bile zor dayanıyor. Hiç bir sorunum yok ama bir şekilde olmuyor, yaşamaya adapte olamıyorum, yaşamayı istemiyorum. Bir şekilde gönül rızasıyla yaşıyorum. Neden yaratıldım, neden varım, neden var olmak zorundayım. İstemiyorum. Her şeyden nefret etmek her şeye kızmak istiyorum. Her şeyi yakmak, yıkmak, kesip doğramak istiyorum. Bana sormadılar bile yaşar mısın yaşamak ister misin diye. Yokken mutluydum ben ya da hiç bir şey hissetmiyordum gene hiç bir şey hissetmemek istiyorum. Var olmamak istiyorum. Bir gün yok olayım kimse de beni hatırlamasın istiyorum. Yaşamak istemiyorum. Psikoloğumun, beni seven bir iki insanın hatırına yaşıyorum. Ben kimseyim ve kimse olmak istiyorum. Boynumda asılı duran idolü koluma bastırdığımda fark ettim acının o tatlı gerçekliğini, ben hiç düşünmemişim kendime zarar vermeyi. Belki de vermeliyim belki de bu bedene zarar vererek onu öldürmeliyim ki içeride sıkışan ruhum ve bilincim özgür kalsın. Dayanamıyorum dayanmak da istemiyorum artık yeter ! Ne yardım istiyorum ne de başka bir şey. Yazıyorum çünkü yazmak hiç yoktan bu siber sayfalara zehrimi akıtmak gibi oluyor. Bunu kimin okuduğu ya da kimin okumadığı umurumda değil çünkü gerçekten bir şeye ihtiyacım var o da yardım değil ölmek. Sevdiklerim çok benciller beni yaşatıp yaşatıp duruyorlar oysa ben sadece ölmek istiyorum, buna ihtiyacım var ama onlar için onların hayatında bir karakterim ve onlardan bu kadar bencil oldukları için nefret ediyorum ama aynı zamanda onlara aşığım böyle de seviyorum o yüzden nefret etsem de bu isteklerinden aptal bir kukla gibi yaşıyorum bıktım artık bıktım. Yaşamaktan usandım neden bu bu kadar sorun ediliyor ölmek neden yasaklanmaya çalışılıyor adeta ?! Tanrı neden hala beni yaşatıyor ? Ben yaşamıyorum sürünüyorum ama bunu kimse görmüyor ve ruhumun göz yaşları kanıma karışıyor. Ben sadece yaşamak istemiyorum.