Bu şiir tırnaklarımın beyazına şiir yaz diyen bir kadına atfen yazılmıştır...
Heybeti dünyayı kaplayan bulutlar, beyaz umutlar...
Aşıkları görür, aşklarını yüceltmek için gölgeleri ile saraken beklemez heybetini kaybetmeyi,
bir anda parçalara ayrılır, tutamaz göz yaşlarını,
yer izmir semaları...
Kılıçtan daha keskin olan kalemler...
Mürekkebini doğururken kağıtlara acımaz,
bilir en güçlü olduğunu ağlamaz!
O titreyen kalem mi yoksa?
Bir çift el var kalemin korktuğu,
"Ya beni seçerse" diye konuşan kalemler titrek titrek beklerken solan umutları ile
"neden ben?" Diye üzülen kalemler.
Yer izmir semaları...
bir kalemin ağıtı duyulur kulakları parçalayan,
Neden ben bağırışları arasında bir elin tutsaklığında kağıta doğru giderken...
Onu tutan elin tırnaklarının beyazlığını bırakıp adı beyaz olan bir kağıda doğurmak istemez kararlarını.
Ondandır bu feryadı,
yer izmir semaları...