Yine dünya, yine gerçek...
Koşan insanlar görüyorum deniz. Amaçsızca belki de fütursuzca koşan. Peki nereye?
Özlemler görüyorum deniz, özlemler. Yaşanmadıkça anlaşılamayan.
Derdim ya hani "çok bunaldım lan al beni". gözlerimi kapatırdım kucuklaman için beni, açtığımda bir yunusun gözlerinde görürdüm hayatın ne denli amaçsız olduğunu.
Hayat bir yunusun gözlerinde gizliymiş halbuki. baktıkça yeşeren umutlarım benimle yarış yapmasıyla solarken bilmem kaç santimetre farkla kaybettiğim yarış...
Şimdi yine bir bunalımdayım gözlerimi kapattım seni bekliyorum deniz! Ama yunusun gözleriyle gelme artık bütün enginliğinle gel ki sana olan saygım noktalarla bitemesin...