Vedaların ve umudun aynı anda yaşandığı bir günün kıstası;
Vedalar üzer insanı... her defasında çizik atar yüreklere ve insanın tek gerçek kimliği olan bakışlarına. Dönüp bakıldığında veda edilen şeylere bakışları biraz daha kısılır insanın, sonra biraz daha kısılır, biraz daha taki son nefesine veda ettiğinde tamamen kapanana kadar. Peki son nefese dek kısılan gözler nasıl görür bu dünyayı? İlkokulda öğretmenim bana "daha iyi görmek istiyorsan gözlerini kıs" demişti. O zamanlar anlamamıştım gözlerimi kısmıştım hemen ama kirpiklerimin karanlığını görmüştüm sadece. Şimdi ilkokul öğretmenimi daha iyi anlıyorum. Hayat vedalardaki göz kısılmalarıyla öğreniliyormuş. Her vedama dönüp baktığımda kısıyorum gözlerimi ve şu soruyu soruyorum kendime 'ben doğru bir insan oldum mu?'. Eğer bu sorunun cevabını insanların gözlerinde görüyorsanız 'evet ben doğru bir insanım' diyebilirsiniz kendinize çünkü veda tek taraflı değildir. Onların kısılmış olan gözlerindeki parıltıyı görürseniz işte siz yenilmez bir adamsınızdır artık. Şimdi bir çift göz var görmeye çalıştığım. içinde parlayan yıldızların olduğu ben de burdayım evrenindeyim dediği. Gidiyorum işte o gözlere doğru kim ne derse desin! bu sefer gözlerim biraz daha kısılmayacak!... evrenimdeki yıldızlardan diğer yıldızlara uçup "hani nerdesin?" Diye bağıracağım. Taki en parlak yıldızımı bulana kadar. İşte o zaman kendimi o yıldıza hapsedip 'ben artık burdayım hadi beraber son nefesimizi verelim' diyeceğim...