karalama defterim 1
tam bir deliydi, hayatının 3/2'sini bu duvarları solmuş pansiyonda geçirdi. her sigarasını yaktığında buraya geldiği günü anımsayıp gurur duyuyordu. pansiyonda kimseyle konuşmamıştı, dışarda da herhangi bi akrabası yoktu. adının ne olduğunu bile kimse bilmiyordu. insanlarla göz göze gelmiyor sürekli yere bakarak yürüyordu. pansiyondan hiç dışarı çıkmamıştı. sigara ve gazete almak için 2 günde bi köşede ki büfeye gidip 2 gün içinde çıkan tüm gazeteleri alıyordu, odasının her yerinde gazete tepeleri vardı, her gazete satırını büyük bir dikkatle okur, ufak ufak kağıtlara notlar alırdı. şu hayatta sadece aldığı notlara bakınca gülüyordu, o notlarıda çok geçmeden odada ki eskimiş şömineye atıyor ve büyük bir keyifle yok olmalarını izliyordu, hayallerini yakmanın, hayallerinden vazgeçmenin büyük mutluluğunu yaşıyordu o şömineye bakarken. yıllar önce o şömine tarafından zehirlense bile en yakın arkadaşı o şömineydi. zehirlenince ansızın ölmek istemişsede başarılı olamamıştı, otel resepsiyonu onu o gazete dolu odadan çıkarmayı başarmıştı. onun kaderinde yaşamak vardı. bazen kadere inanıp inanmadığını sorguluyordu, küçükken az bir zaman inanmıştı lakin hayatının o bölümünde de mutlu olmadığı aklına geldi. mutlu olmak insanın hayatta tek amacı mı? dedi. bu soruya bir cevap bulamadı, ve odasının bir köşesinde duran su kaplumbagası dikkatini çekti. o, bu kavonazda yaşamaktan mutlumu diye düşündü, kendini o su kaplumbagasıyla özdeştirmişti. tekrar bi sigara yaktı, elinde tutuğu gazeteleri dikkatle okumaya başladı. sigarasını bitirdi, kurumuş elleriyle sigarasını söndürüp çöpe attı. yatağın üzerinde ki gazateleri büyük bir dikkatle kenara koyup, düşünmeye başladı. tam olarak hangi konuya odaklanacağını kendisi bile bilmiyordu. nefesinde ki hırıltıyı fark etti, yıllar önce annesiyle hastahaneye gittiği günleri hatırladı.