çakıl taşlarıyla dolu bir kabı sallayınca boşlukların dolması gibi, alışmak da bir nevi boşluğun dolmasıdır ve bu yüzden zordur sevmekten. yeniden sevmenin en büyük zorluklarındandır. alışana dek bir sürü köşemizden oluruz, soyulur, aşınır, törpüleniriz. yerine gömülmüş bir taş gibi ağırlığını kaybetmiş hisseder insan alıştığından uzakta. zorla alışılanlar var bir de ruhun alışmak için can atıp da zeminine kuruldukları var.
