Bir kedim var, 7 yaşında, sokaktan alıp evime getirdiğimde 2-3 aylık falandı. Yalnız yaşıyordum, dert ortağımdı, ona sarılır yatardım, ona sarılır ağlardım. Onunla geçirdim tüm depresif zamanlarımı... 3.5 sene sonra, Ankara'ya ailemin yanına geldim. Bir süre sonra kedim beni unutup annemin kedisi olmaya karar verdi. Anneme o kadar aşık ki, sürekli onunla göz teması kurar, o otururken gider kucağına oturur, onunla yatar... Resmen artık bana düşman. Hiç gelmez, hiç suratıma da bakmaz, artık annemi sahibi olarak biliyor. Nasıl buralara geldik bilmiyorum. O yüzden artık söylediğim şarkıdır, bir kedim bile yok.