yunus emre'ye ait üzerinde çokça düşünülmesi gereken bir söz.
bazen bilerek veya bilmeyerek insanların kalbini kırarız, bazen öyle anlar olur ki karşımızdaki insanı kırdığımızı, onun duygularıyla oynadığımızı ya da karşımızdaki kişiyi küçük düşürdüğümüzün farkına bile varmayız. bunu yaparken egomuza yeniliriz kimi zaman ya da benmerkezci bir tutum takınırız. olay soğuyunca ve olay üzerine kafa yorunca haklı da olsak haksız da olsak üzülürüz sonra ama çoğu zaman iş işten geçmiştir. kırılan bir kalbi onarmak bazen imkansızı zorlamakla eşdeğerdir ama yok hatasını anladığı halde hala hatasında direten varsa işte o zaman denir bir kez gönül kırdın ise bu kıldığın namaz değil.