çarmıh

arkadaş zekai özger'in hüzün mevsimi şiirinde muhteşem bir metafor olarak kullandığı cezalandırma şeklidir;

geceyi çarmıha geriyorum kimseler tapmıyor
hüznümü ölçeğe vuruyorum yüreğine sığmıyor
her şey ne kadar olabilir meraklanıyorum
yüzüme dokundukça tırnaklarım kanıyor
yalnızlığımı hüznümle yoğuran gece
öyle basitsin ki sen bütün şiirlerin içinde
biliyorum. biliyorum bunu da biliyorum
gökteki yıldızlar kadar dizeler yazılsa da
kendime kendimden başka kendim yok
ne utancımı kuşanan bir sevgi
ne çirkinliğimi öpen bir kız

yalnızlığımdan yalnızlığım yalnız

Mesih İsadan çok önce bilinen işkence aletinin mucidini barbarlar olarak gösterir kaynaklar. Fakat ne yazık ki barbarlık olarak görülen bu infaz aracı sonraki uygarlıklar tarafından da kullanılmaya devam edilmiştir.
Hristiyanların kutsal kitabında şöyle bir ayet vardır ki ne kadar aşağılayıcı bir cezalandırma yöntemi olduğundan dem vurur

“Mesih, … İnsan biçimine bürünmüş olarak ölüme, haç üzerinde ölüme bile boyun eğip kendini alçalttı.”
(Filipililer 2:6-7)

Farsça birleşik bir kelime. Çar ( dört ) ve mıh ( çivi ). 4 çivi anlamında bir işkence aleti.