ne hikmettir ki küçüklüğümden bu yana korkmadığımdır. fakat karanlıktan biraz korkardım. hatta gece gökgürültüsü varsa daha rahat uyurdum çünkü gökgürültüsü karanlık korkumu bastırırdı. fobilerim de böyle gariptir.
gök gürültüsünden korkmak
çocukluktan bugüne iyiden iyiye varlığını devam ettiren şey. göğün hiddetli bir sesle bölünmesini bekliyor insan.
korkutmasa da ürpertiyor. gürlüyor ve bu melodi değil. ışık ve ardından gelen ses, mantıkla yenilebilecek bir şey değil. ya da öyle de ben yapamıyorum. ürpertiyle karışık hoşlanma da var. tuhaf..