maaş yatınca gelen özgüven

bitmeye yakın kaybolmaya meyilli olan geçici özgüvendir.

Şimdi bakınız sayın yazarlar bordolu çalışanın halinden bordolu çalışan anlarmış. Mesela ben ay başlarında hesaba maaş yatınca kendimde böyle bir kadir inanır havası sezinliyorum. Çevreme karşı bakışlarım değişiyor.” Ben imparatorum lan “ diye edalanıyorum. Sonraaybaşı alışverişine çıkınca , faturaları yatırınca , kredi ödemesi ve kredi kartlarını yatırdıktan sonra elde kalana baktığımda kendimi nuri alço'nun karşısında çaresiz bakan küçük emrah şeklinde yalnız ve kimsesiz buluyorum. Bir dahaki aybaşına kadar da boynu bükük dolaşıyorum.
Yani diyeceğim odur ki para harbiden büyük özgüven kaynağıymış.
Aklıma gelmişken , patron nerde bizim yazar maaşları.?