parçanın sözleri tek başına da anlamlı, ama klibi ile birlikte dinlenince daha vurucu etkiye sahip. bir hikaye var klipte. ufak çaplı bir anlatı. gotye nakarat kısmına girene kadar sakin, durgun bir tonda, sanki kamera önünde değil de kendi kendine konuşuyor sanki. mırıldanır gibi.
ama nakaratla birlikte yüzü, tüm bedeni renklere bölünüyor. anılar ve acılar yüzeyde beliriyor. nakarattan sonra kimbra içini döküyor sanki, aynı anda kimbra gotye'nin kulaklarına doğru durmadan bağırıyor. rahatlıyor sanki bağırdıkça. sonlara doğru kimbra renklerden sıyrılıyor, ikisi de göz göze bakarak nakaratı okuyorlar, biri renklerin içinde kalıyor.
klipte sanki, genel olarak erkeğin acıya karşı kadına kıyasla daha naif, daha zul durumda tasvir edildiği ve gerçekten de öyle olabileceği ihtimali görenlere aşikar. keza bu duyguları, bu denli kontrolsüz ve sere serpe, çaresizce hissedip o duygularla ne yapacağını, nasıl yapacağını bilememek tüm görülen ve olan. kimbra'nın renklerden sıyrılıp gotye'nin orada kalması, her ne kadar now you're just somebody that i used to know dese de, acıyı hala hissettiğini ve uzun bir süre hissetmeye devam edeceğini düşündürüyor.
ama nakaratla birlikte yüzü, tüm bedeni renklere bölünüyor. anılar ve acılar yüzeyde beliriyor. nakarattan sonra kimbra içini döküyor sanki, aynı anda kimbra gotye'nin kulaklarına doğru durmadan bağırıyor. rahatlıyor sanki bağırdıkça. sonlara doğru kimbra renklerden sıyrılıyor, ikisi de göz göze bakarak nakaratı okuyorlar, biri renklerin içinde kalıyor.
klipte sanki, genel olarak erkeğin acıya karşı kadına kıyasla daha naif, daha zul durumda tasvir edildiği ve gerçekten de öyle olabileceği ihtimali görenlere aşikar. keza bu duyguları, bu denli kontrolsüz ve sere serpe, çaresizce hissedip o duygularla ne yapacağını, nasıl yapacağını bilememek tüm görülen ve olan. kimbra'nın renklerden sıyrılıp gotye'nin orada kalması, her ne kadar now you're just somebody that i used to know dese de, acıyı hala hissettiğini ve uzun bir süre hissetmeye devam edeceğini düşündürüyor.
