bir kahraman tazeoğlu klasiği.
bilinmezlere gidip gelirdim
bilinmezim
inandığım her şey adına yasak sorular sordum kendime
bütün denklemlerin bir bilinmeyeni ben oldum
sevgiyi sordum
neden bu kadar yalnizdik, sen söyle
bes duyumu yitirdim kaç zaman
anlayan yoktu
yutkundum arsenik tadinda
yaşamam sandım
kaçiyorum bu dünyadan
nedenini hiç sorma
bakislarim benim degil artik
sesim degisti
bu kez baska gittim
kendimden
söylenemezseler bilmeyecektim
ağlayınca uzun ağlarım kimseler olmaz
bu kez baska gittim kendimden
söylemeseler bilmeyecektim
ağlayınca uzun ağlarım kimseler olmaz
susmanın konuşmaktan zor olduğu anlardır bu
anlar mısın?
yaşam ne tuhaf bilmecedir
sen anlıyorsun, biliyorsun
her şeyi biliyorsun
anlıyorsun
yanılmıyorum
anlayamayan bendim
yaşamın bir düş penceresi olmadığını
çiçekleri severken dalları kırmak olmaz sanırdım
aşkı kendi rengiyle taşıyıp, içimi sancılar bastığında
avuçlarımda kederi eritip yürüdüm sandım
kimselerin bilmediği yerlere
bütün tanımları değiştirip
öylesine hesapsız, hiç beklenmedik sevilir sanırdım
gözümün önünde vurdular beni
birden bire bensiz kaldım
durduk yere düştü ellerim
oysa bedenimde cehennem benzeri atesler vardı
sana her şeyi anlatmadım
şimdi hangi aynaya baksam kimliksizim ben
büyük kederleri unutturacak
büyük mutluluklar bulmalı
derin ve keskin acılar yaşamakta olan insanlar için imkansızdır
taşınması zor acıları yaşamış insanlar
bazen büyük bir mutluluk ihtimali kapılarını çalsada
o kapıyı açacak gücü ve cesareti kendilerinde bulamazlar
hatta sessizce durup kapılarını çalan
bu beklenmedik yolcu gitsin diye beklerler
kederli insanları yeniden hayata döndürüp
yüzlerini gülümsetecek tılsım küçük ani ve kısa sevinçlerde gizlidir yar...
insan belki bir kere kendini ve kimliğini öldürebilirdi ama
bunu ikinci kere yapmak imkansız gelirdi
sen bir kez sendeki seni öldürdün
ona sadece hayatından küçük dakikaları ayırdın
ben sendeki senin kapısını çalan beklenmedik yolcuydum
sen gitmemi bekliyorsun
dokunmanın korkunç hazzını keşfedip
dokunamamanın korkunç hazzını duymak için
duymak gibi bişey bu
sendeki anlatma isteğiyle
saklama arzusunu bir arada görmek
oysa biz zamanın izini kaybetmiş
zamandan kopmamış olanların
asla anlayamayacağı bir zamansızlıkta karşılaşmamışmıydık
uğultulu sesler arasında
birbirimizin sesini duyup dinlemeyi öğrenmemişmiydik
hayat...
her eksilttiğinin yerine bişey veren
ya da her verdiğinin karşılığında bişey eksilten
bi oyun değilmiydi
eksilttiklerimizin karşılığında bu paylaşımı bulmuşken
bize sunulan bu paylaşım karşılığında eksilen neydi
zamandan kopmamış olanların yaşayacağı korku niye
senin duyumsadığın duyguları duyumsamamdan mı korkuyorsun
ben bu paylaşıma bir kimlik aramıyorum sevgili!!!
zamandan kopmamış olanların ad koyma çabası içinde değilim ben
zamansızlıkta bulduğum bu sevginin
zamanın içinde kaybolmasına izin vermemek için bütün çabam yar!!! bu çabayı kimseler anlamaz bilirim
ama sendeki sen anlar
senin verdiğin kimlikten fazlasını yaşamıyorum
bir ses duyumu kelimelerce kelimelerce olsada
örselenmiş ilişkilerde unuttuğumuz
fotokopiyle çoğaltılmış sevgilerin yaşandığı şu anlarda
hep özel kalacak bir tat yaşadığımız
kaçmaya çalıştınmı yakalandığında
kaçtığında sahip olduklarını bile kaybedersin unutma!!
ben belki kaçmayı beceremedim ve yakalandım
belki de...
vazgeçmekte geç kaldım
bilki kazanma şansım hiç yok
sevdiğim...
bilinmezlere gidip gelirdim
bilinmezim
inandığım her şey adına yasak sorular sordum kendime
bütün denklemlerin bir bilinmeyeni ben oldum
sevgiyi sordum
neden bu kadar yalnizdik, sen söyle
bes duyumu yitirdim kaç zaman
anlayan yoktu
yutkundum arsenik tadinda
yaşamam sandım
kaçiyorum bu dünyadan
nedenini hiç sorma
bakislarim benim degil artik
sesim degisti
bu kez baska gittim
kendimden
söylenemezseler bilmeyecektim
ağlayınca uzun ağlarım kimseler olmaz
bu kez baska gittim kendimden
söylemeseler bilmeyecektim
ağlayınca uzun ağlarım kimseler olmaz
susmanın konuşmaktan zor olduğu anlardır bu
anlar mısın?
yaşam ne tuhaf bilmecedir
sen anlıyorsun, biliyorsun
her şeyi biliyorsun
anlıyorsun
yanılmıyorum
anlayamayan bendim
yaşamın bir düş penceresi olmadığını
çiçekleri severken dalları kırmak olmaz sanırdım
aşkı kendi rengiyle taşıyıp, içimi sancılar bastığında
avuçlarımda kederi eritip yürüdüm sandım
kimselerin bilmediği yerlere
bütün tanımları değiştirip
öylesine hesapsız, hiç beklenmedik sevilir sanırdım
gözümün önünde vurdular beni
birden bire bensiz kaldım
durduk yere düştü ellerim
oysa bedenimde cehennem benzeri atesler vardı
sana her şeyi anlatmadım
şimdi hangi aynaya baksam kimliksizim ben
büyük kederleri unutturacak
büyük mutluluklar bulmalı
derin ve keskin acılar yaşamakta olan insanlar için imkansızdır
taşınması zor acıları yaşamış insanlar
bazen büyük bir mutluluk ihtimali kapılarını çalsada
o kapıyı açacak gücü ve cesareti kendilerinde bulamazlar
hatta sessizce durup kapılarını çalan
bu beklenmedik yolcu gitsin diye beklerler
kederli insanları yeniden hayata döndürüp
yüzlerini gülümsetecek tılsım küçük ani ve kısa sevinçlerde gizlidir yar...
insan belki bir kere kendini ve kimliğini öldürebilirdi ama
bunu ikinci kere yapmak imkansız gelirdi
sen bir kez sendeki seni öldürdün
ona sadece hayatından küçük dakikaları ayırdın
ben sendeki senin kapısını çalan beklenmedik yolcuydum
sen gitmemi bekliyorsun
dokunmanın korkunç hazzını keşfedip
dokunamamanın korkunç hazzını duymak için
duymak gibi bişey bu
sendeki anlatma isteğiyle
saklama arzusunu bir arada görmek
oysa biz zamanın izini kaybetmiş
zamandan kopmamış olanların
asla anlayamayacağı bir zamansızlıkta karşılaşmamışmıydık
uğultulu sesler arasında
birbirimizin sesini duyup dinlemeyi öğrenmemişmiydik
hayat...
her eksilttiğinin yerine bişey veren
ya da her verdiğinin karşılığında bişey eksilten
bi oyun değilmiydi
eksilttiklerimizin karşılığında bu paylaşımı bulmuşken
bize sunulan bu paylaşım karşılığında eksilen neydi
zamandan kopmamış olanların yaşayacağı korku niye
senin duyumsadığın duyguları duyumsamamdan mı korkuyorsun
ben bu paylaşıma bir kimlik aramıyorum sevgili!!!
zamandan kopmamış olanların ad koyma çabası içinde değilim ben
zamansızlıkta bulduğum bu sevginin
zamanın içinde kaybolmasına izin vermemek için bütün çabam yar!!! bu çabayı kimseler anlamaz bilirim
ama sendeki sen anlar
senin verdiğin kimlikten fazlasını yaşamıyorum
bir ses duyumu kelimelerce kelimelerce olsada
örselenmiş ilişkilerde unuttuğumuz
fotokopiyle çoğaltılmış sevgilerin yaşandığı şu anlarda
hep özel kalacak bir tat yaşadığımız
kaçmaya çalıştınmı yakalandığında
kaçtığında sahip olduklarını bile kaybedersin unutma!!
ben belki kaçmayı beceremedim ve yakalandım
belki de...
vazgeçmekte geç kaldım
bilki kazanma şansım hiç yok
sevdiğim...