sözlük yazarlarının en sevmediği insan tipi

yeniliklere açık olmayan, küfür kullanmadan derdini anlatamayan ve tepeden bakan insanlara tilt oluyorum.

Olduğundan Mutlu ve güçlü görünmeye çalışan yapmacıklar.

Menfaat uğruna taklalar atan, yalakalık yapan, güçlünün yanında olan her devrin adamı dediğimiz tip.

Bu tipleri tanımak hiç zor değildir. Örneğin bir toplantıda en alt kademedeki bir işçinin yaptığı espriye gülmeyip aynı espriyi patronu yaptığında katıla katıla gülerler. Yalanları da boldur. Uzak durun.

boş konuşan. bir insandan tiksinmenin daha kolay bir yolu olamaz sanırım

Hayatları rezervasyon usulü üstüne kurulu insanlardan hiç hazzetmiyorum ben.

Şöyle ki; arkadaşlıklarında odağa koydukları insanları sürekli değiştiren, stabiliteden uzak, kendi kafamdaki 'kaypak' tanımının sınırları içine koyduğum cinsler bunlar. Zamanla her şeye alışıyorum da dün gayet düşünceli görünüp bugün sizi iplemeyen, yarın boş zamanlarını dolduracak bir meşguliyet bulamayınca yine size sarabilecek, değer verme mefhumundan yoksun insanların varlıklarına alışmanın yakınından bile geçmiyorum.

elde tesbih, mahalle kahvesinden fırlamış, her şeyi yaşamış görmüş geçirmiş görünen,fakat günümüz siyasetini kurtlar vadisinden, tarihini muhteşem yüzyıllardan takip eden bilen insancıklar. ayrıca günlük okuduğu gazete de fanatikten başkası değildir.

Gün gün, an an, moduma göre sürekli değişiyor bu prototip benim kafamda.

Şu an için, Canının istediği her şeyi özgürce yapabilme lüksüne sahip olduğunu zanneden hiç zekâlı insan. Gerisine bile sahip değil yani, o derece.

(bkz:bana sorsaydın insanları)

x- oo kardeşim hayırlı olsun kaça aldın?
kozmos- eyv abi valla 160 lira verdim ya.
y-şaka yapıyorsun? şaka yap? şak? (ölüyor orospu çocuğu)
kozmos-noldu abi, abi iyi misin?
y-kardeşim alırken bana sorsaydın ya, bak kazıklanmışsın. bana sorsaydın...

İki yüzlü yavşaklar.

İnsanların farklı yüzlerini seçebilmeye başladığımdan beri, iki yüzlü olmayan orospu çocuklarına bile kanım ısındı.