yaşamak

"
hayat
dolduruyor beni
nasıl
yıkık bir binayı
gökyüzü doldurursa "

ataol behramoğlu dizeleri. ne kadar güzel anlatır hayatın güzelliğinin insanın yıkılmışlığına ve hep yıkılacağına hiçbir şey yapamayacağını. hayat adil değildir. hiç kimse eşit şartlarda doğmaz, büyümez, savaşmaz. parmak uçlarındaki sinirleri kesilip alındıktan sonra dokunmanın anlamını satırlarda ve dokunan, hisseden insanların yüzlerinden öğrenmeye çalışmaktır bazen yaşamak. bazen zorlanmış kapıların kilitli olduğunu ancak öğrenip koridorlarda kalakalmaktır. bazen akıp giden zaman nehri önünde yaşamaya değer her şeyin akıp gidişini dudakları kuru izlemektir. kendi yavanlığına kalır insan gün gelir. suçlu hiç kimsede değildir oysa sizi siz yapan şeylerdir suçlu olan. hiç kimse kendi kadar zarar veremez kendine. farkındalığa rağmen acizlik, miskinlik, güçsüzlük akrebin etrafındaki ateş çemberidir. " neden yaşıyorum ? " sorusunun cevabı bulunur ama güzel değildir cevaplar her zaman. kendine mecbursundur. mahrumiyetinin her gün yüzüne vuruluşudur. yaşamak acımasızdır, unutturmaz.

ölebilir olmak demektir.

(bkz:yaşam)

doğdu sevinçten, öldü acıdan ağladılar.
o, bu arada yaşıyordu...

Akıllara hep şu sahneyi getirir.
"hayat neden bu kadar zalim? insanlar... insanlar neden bu kadar zalim? yaşamak neden bu kadar zor ve bu kadar güzel, ve vazgeçilmez?

"ölmeye yanaşmadığı ya da ölümü seçmediği sürece canlı bir varlık yaşamayı seçiyordur. öyleyse değer veriyordur yaşamaya. "
albert camus