çok acı çeken insanların, sürekli hayatlarındaki acılarla mücadele ede ede artık acının rengini bilemeyip ve acıya gülerek yaşayan insanların kuracağı cümle, bu tarz insanların başına kötü bir olay geldiğinde bünyeleri alışık olduğundan ötürü artık acı bile çekmezler ve o kelimeyi söylerler bizi öldürmeyen acı güçlendirir derler ve hayata o acıdan aldıkları dersle yine yeniden mücadele etmeye kaldıkları yerden devam ederler.
beni öldürmeyen acı güçlendirir
" Acı geçiyor
acı geçyor
acı geçiyor
acı çekmiş olmak geçmiyor"
böyle demişti şair. yaşamın hala bir mücadele olduğu zamanlardan nietzsche " beni öldürmeyen acı, güçlendirir " diyerek sahiplenmişti acıyı. o zaman için yaşamak, yaşlı bir kızılderili kadar berrak olmasa da hayatı yaşayarak tanımakla eşdeğerdi. yaşamak için mücadele etmemiz gerekmeyen, tıbbın, psikolojinin, sermayenin bizi yaşatmak için elinden geleni yaptığı zamanlarda biri başka bir tanım getirdi " insanı öldürmeyen şey, tuhaflaştırır"
acılar sivrilen yanlarımızı ustura darbeleriyle alıveren tutturulamamış giyotinler gibi. daha kor halindeki omurgamıza yediğimiz darbelerle bozulan duruşumuzu, bu acı giyotinleri düzeltmeye çalışıyor. dikenlerimiz dökülüyor, sivriliklerimiz azalıyor. artık kimseye zarar vermez olurken, hiçbir gönüle, ruha, rutine sığamaz şekilde sivriliyoruz kendi göğümüze, sahiplenmelerin çarşafını yırtıveriyoruz. unutmayalım : " Acı geçiyor "
acı geçyor
acı geçiyor
acı çekmiş olmak geçmiyor"
böyle demişti şair. yaşamın hala bir mücadele olduğu zamanlardan nietzsche " beni öldürmeyen acı, güçlendirir " diyerek sahiplenmişti acıyı. o zaman için yaşamak, yaşlı bir kızılderili kadar berrak olmasa da hayatı yaşayarak tanımakla eşdeğerdi. yaşamak için mücadele etmemiz gerekmeyen, tıbbın, psikolojinin, sermayenin bizi yaşatmak için elinden geleni yaptığı zamanlarda biri başka bir tanım getirdi " insanı öldürmeyen şey, tuhaflaştırır"
acılar sivrilen yanlarımızı ustura darbeleriyle alıveren tutturulamamış giyotinler gibi. daha kor halindeki omurgamıza yediğimiz darbelerle bozulan duruşumuzu, bu acı giyotinleri düzeltmeye çalışıyor. dikenlerimiz dökülüyor, sivriliklerimiz azalıyor. artık kimseye zarar vermez olurken, hiçbir gönüle, ruha, rutine sığamaz şekilde sivriliyoruz kendi göğümüze, sahiplenmelerin çarşafını yırtıveriyoruz. unutmayalım : " Acı geçiyor "
(bkz:Nietzsche Ağladığında)