dede

anne veya babanın babası genel tanımı olsa da tanım eksiktir. Ailedeki en ponçik kişilerdir aslında... yaşlandıkça daha da ponçik olurlar.

ben küçükken dedemi allah sanıyordum mesela.

çünkü o hep güçlüydü, ne desem yapıyordu, bi bisikletim olsa diye dua ediyordum, gidip alıyordu…

tüm dualarımı duyuyordu ve yapıyordu…

bir yaz tatilinde, mahalledeki camiye gidince anladım dedemin allah olmadığını. çok ağladım ama. aşırı ağladım. sonra dedeme de küstüm bir müddet Allah olmadığı için…
öyle yani. 
küçükken ben de salaktım evet.

varlığından hiç haberim bile olmadığı insandır malesef. Hiç kimseye kullanamadığım bir kelime. duygusunu dahi bilmem. olanlardan duyduğum kadarıyla güzel bir duyguymuş ama. hayatta olan dedelere uzun ömürler sevgiler.

alevilikte önderlere, cemaatin ileri gelenlerine verilen san.
(bkz:nimri dede)

biri yaşıyor diğeri ben doğduktan 2 sene sonra vefat etmiş. astsubaymış kendisi. fotoğraflarına, yazdıklarına ve anlatılanlara bakıyorum da şimdiki ordunun getirildiği hali görse eceli beklemeden kafasına kendi sıkardı herhalde...

yazdıklarından kastım; bir çok şiiri ve denemesi var. eski fotoğrafların yanında bir adet de kitap mevcut. sürekli karalamış bir şeyler.

Biri babanız küçükken diğeri sizi kucağına aldıktan sonra giden insanlardır.

Sonra en büyük amcanız size dede olur bana dede desinler diyip, o da siz daha ilk okuldayken gider kardeşlerinize siz söylersiniz gittiğini.

En büyük enişteniz de der ben sizin dedenizim dedesiz buyumesinler diye o da gittiginde daha da güçlü olmamız gerektiğini öğretir.

Her giden dede bir şeyler ögretir...

birini 12-13 yaşlarında diğerini ise 20'li yaşların sonlarına doğru sonsuzluğa uğurlamis biri olarak derim ki; ozlenendir.
keşke sağ olsaydilar. dizlerinin dibinde otursaydim. gel dedem seni gezmeye götüreyim deseydim. sana yemek yedireyim deseydim. bak bunlar benim çocuklarım, ben de büyüdüm baba oldum diyebilseydim. çok özlüyorum sizi. toprağıniz bol olsun. mekanınız cennet olsun.