evde çırılçıplak dolaşmak

son günlerde kafam bozuldukça evde donla dolaşıyorum. evde benden başka kimse yok. ama yani hükümet politikalarından , kafamı bozan yeğenlerime kadar bir protesto biçimi olarak ciddi ciddi geliştirdiğim bir eylem oldu evde donla gezmek. rahatlıyorum ve tavsiye ederim.

sadece bayram vesilesiyle et getiren kolu komşu kapıyı çalınca sıkıntı oluyor. pantolunumu bulup giyene kadar 1 dakika geçiyor. bence asıl devrimci faaliyet kurban eti getiren komşuya o halde kapıyı açmak olurdu. bu revizyonist yaklaşımım dolayısıyla öz eleştirimi vermekteyim.
yetiş ya stalin, yetiş ya lenin. ya da 112'yi arayın, iyi değilim ben gençler.

duș sonrası bornozla dolașmanın tadını vermez. hele yaz sıcağında eve giren hafif esintinin tende bıraktığı hoș serinlik..

hiç bir zaman yapmadığım ve yapmayacağımdır. pek konforlu değil benim için. uyurken bile mümkün değil. şortla ve tişörtle evde takılmak varken ne çıplaklığı lan?

not: ankara halen trip atıyor.

tek kişi yapılabilecek eylem, sevgiliniz veya eşinizle estetik açıdan olmuyor.

çok zevkli şey. tek yaşamanın güzelliklerindendir.

üryan geldim gene üryan giderim
elimde fiski, üstümde ropdöşambırım mı var?
ev sahibi gelmiş kirayı almaya
benim üryan kapıyı açmaya yüzüm mü var?

türevinden insana şiir yazdırtan durum.