ilkokulun ilk gününden akılda kalanlar

t: güldüren trajikomik olaylardır.
Benden büyük komşu kızının gittiği okula yazılmıştım. İlk gün annem beni ona emanet ederek gitmişti. Sonra beslenme teneffüsü ben annemin hazırladıklarını yemeyip kantine gittim. Babam ilk gün harçlığı vermiş o kadar, harcayacağım tabiki de. Sonra kantinde benimkini görüyorum. Kalabalığı yarıp yanına gidiyorum, arkadaşları falan var. Ben gayet seviyeli sohbet etmeye çalışırken bunun erkek arkadaşlarından biri kafamı falan okşuyor. Ben de o zamanlar herkese büyüdüğümü gösterme çabalarındayım. Kıza "dur ben sana bir tost ısmarlayım" diyorum. Kantincinin küçük penceresinin önündeki dev kalabalığa dalıyorum ama tabi boy kısa herkes ızbandut gibi, küçük sınıflar efendi gibi beslenmeliklerini yiyor. Bir ben varım bücür. Bir türlü herife 2 tost diyemiyorum.
Tam umudumu kesmişken isa peygamber gibi göğe doğru yükseliyorum ve bir anda kantinci ile karşı karşıya geliyorum. Siparişimi verdikten sonra beni yukarı kaldıran fedakar insana bakmak için arkamı dönüyorum bir de görüyorum ki kafamı okşayan meymenetsiz.
Benimki de olaya şahit olmuş tabi, grup olarak gülüyorlar halime.

Sonra oğlum bezirgan dedim kendi kendime, isyan etmenin faydası yok, senin kaderin böyle.
yol belli, ey başını usul usul yürü şimdi. o gün bugün usul usul yürüyorum işte...

İlk günleri ağlayarak geçirdiğim için geri kalanı pek hatırlamıyorum ama neyse ki 2-3 gün sürdü. Sonra seve seve gidiyordum ve hatta karne gününü hiç unutmam. Ah ahh...

yemek saati geldi ve açılan beslenme çantaları ile o hayatım boyunca unutamayacağım peynir,yumurta ,salam ve ekmek kokusu öyle ki hala sabahları kahvaltı masasında o koku ile canlanan andır.

Çok net hatırlıyorum. Okula ilk gün beni abim bırakmıştı.
Bahçede beni sıraya koyup,çantamı sırtıma taktıktan sonra eve doğru yol aldı. Ben de mutlu mutlu içeri girmeyi beklerken,arkadan gelen biri burası benim diye beni dövmüştü. Ve o gün abim eve varmadan ben eve varmıştım. Ağlaya aglaya.
En dramatik yönü de şu. İyi gün sırada bana elindeki yiyeceği uzatan arkadaş o gün benim yüzümden çöp kutusu dibinde tek ayak durdu. Çünkü abim beni tekrar sınıfa götürüp, öğretmene durumu anlatmasından sonra,bana karışan kişiyi yanlış teşhis ettim.

Kardeşim inşallah hakkını helal etmişsindir.