kalabalıklar içinde yalnız hissetmek

aslında her daim olan duruma felsefi nitelik kazandırma çabasından başka bir şey değildir. her daim yalnızız zaten. birebir aynı düşünen ve aynı amaca yönelik yaşayan 20 kişilik bir grup içinde olsanız bile kendi içinizde bireyselsiniz lan işte. bu yalnızlık ne çekti ulan sizden! yalnızım da yalnızım. sıçayım lan yalnızlık felsefenize. he amk ya hepiniz de melankolik bir filozofsunuz. kendinizi böylesine büyük bir halt sanmayın. evrende ufacık bir kum tanesi bile değilsiniz. dünyaya nitelikli bir materyal katmadıkça siz de geçmişte yaşamış ve şimdi hayatta olmayan 1 trilyon insandan sadece birisiniz.

şimdi siktir olup gidin lan bu dünyadan.

ekstra bir durum değil, yalnızlık baki.
Bunun bilincine varan insan yalnızlığına edebi-felsefi boyut katmak maksadıyla bir tür avuntu arıyorsa şayet ne ala. sonuç değişmez fakat süreç daha tanımlı halde, net olur.

Ve her yaştan dinleyicisi olan bazı kişiler, toplumsal figürler de akşam yatıp sabah kalkınca aklına gelen ucuz, Ayak üstülükle dolu, alt metninde sadece isyan ve beğenilme kaygıları olan aforizmaları sağda solda kusmasın artık lütfen. tamam gen havuzu temizlenir ama olsun. Bir kitle var, arayış içinde, kimlik arayışı. Örnek olunmalı.

kezbanlıktır. kezbanlar bol bol kalabalıklar içinde kendini yalnız hisseder.

Şöyledir;

İşin sırrı sende, yani kendinde.
Ya çoksun ya da az.

Çoğu kişi tarafından klişe olarak karşılansa da basit bir ıssız adam tribinden çok daha fazlasıdır.

Her birini tutup da hayatının herhangi bir yerine oturtamadıktan sonra çok insan hiç insandır.