öldürmeyip süründüren şeyler

ironi falan değil bizatihi yaşamak.

Umut ve umutsuzluk. Şaşırtıcı şekilde ikisi de benzer bir etkiyle ne vazgeçirir ne de beklentileri öldürür. Garip şekilde umutsuz insanlar beklentisiz değildir. Aksine beklentinin gizli ağırlığı ile umutsuzluk hissine kapılırlar. her ne kadar ilkinin yatıştırıcı bir etkisi olsa da hayatın sürprizlere açık olması umudun hanesine yazılan artı puanken, insanın yenilen pehlivan güreşe doymaz misali kendine yenilmekten usanmaması da umutsuzluğun hanesine yazılıyor.

diş ağrısı diyen romalı, kalp sızısı diyen bizanslı, ülserden musdarip hititli, çükünden şikayetçi ibrani, götünden arızalı lut kavmi, hasılı ezen ezilen tüm insanlığın tek ortak derdi. yaşamak. nefes almıyorsan süründürecek hiçbir dert yok kısacası.
ironiden anlamayan nesle aşina olamadık olamayacağız vesselam.

ayrıca:
"ölümü özledim anne
yaşamak isterken delice"
.....
.....
yaşamak ağrısı asıldı boynuma
oysa türkü tadında yaşamak isterdim

azıcık ironi, anlayışı için iyi gider
azıcık !!!

(bkz: şüphe)

aklınıza bir kez düştüyse eğer bu boktan düşünceler silsilesi, o an oracıkta ölesiniz geliyor. ben ölemedim, oradan biliyorum.

Böbrek taşı.

Nasıl bir sancı ya rabbim.
Acıdan o kadar çok büzülmüşüm ki tek kişilik sandalyede kafamla kıçım yan yanaydı.

(bkz:migren)

"Ölseydim daha az acı çekerdim" söz öbeğini içinde barındıran durumlardır.