Hayatımda tanıdığın en zengin ve en gaddar insan haldun abiydi, balıkesir de yaşıyordu, dayımında yakın arkadaşıydı, poşet şirket açmıştı, yani görünüşte bir şirketi var gibiydi ama asıl parayı kaçakcılık yaparak kazanırdı, neyse bir gün dayımla birlikte evine gitme fırsatım oldu, ama o nasıl ev, yaa ev demeye bin şahit, kibar feyzo filminde ki şener şen'in evi gibi. Neyse dayım paldır küldür içeri girdi, ben de fakirim garibanım tabi ayakkabılarimi çikararak içeri girdim. Meğerse ayakkabıyla giriliyormuş. Bunlar bana bir gülmeye başladı nihohahahaha diye 4 5 yerden evin içinden insanlar bana gülüyor daha 7 yaşındayım en fazla, göbek bağımı elimde taşıyorum, hastane bagcesinden falan geçersek gömeyim diye yani o yaşlardayım daha adamlar bana paldır küldür gülüyor. Ulan kapıya çıkıp ayakkabıları alsam da zaten ayrı rezillik, ben de öylece kalakalmıştım, galoş giydirmişlerdi, ulan çorap varken ayağa galoş giydirmek firavunun bile aklına gelmez piçler! Bu nasıl bir aşağılama? Neyse sonra anladım o gün zengin gülüşü ne demekmiş. Ulan ayrıca bu yaşima geldim hâlâ üzerimden atamadım o travmayı, bir eve gireceksem benden önce girene bakıyorum, ağırdan alıyorum. O aykkabıyi çıkartıyorsa öyle çikarıyorum. Lan psikolojimi bozdunuz şerefsizler
