eşyaların kenarına çarpmak

Yavru köpeğimin ölümü kadar canımı yakmayandır.

Fiziksel acılara karşı oluşan savunma mekanizmasının yegâne sebebi sanırım duygusal ve ruhsal acıların daha ağır olmasından kaynaklı.

Şu an uzuvlarımın kenarı köşesi değil içim acıyor.

kısa süreli kısmi felç geçirmeme neden olur. hayat resmen donuyor o saniyeler arasında ve sadece acı hissediyorum.

Ekseriyetle içinde bulunduğum durum. Bazen şakülüm fena kayıyor her dönüşte çarpıyorum bir yerlere. Bazen nereye çarptığımı bile anlamıyorum.

İnsanı hayattan soğutan işkence gibi bir bugdur.
En meşhuru masa kenarına carpmak olsa da ben de ileri seviyede bi durum var. Genelde dönüşlerde kapı duvar masa sandalye kenarlarına carpiyorum. Gün geçmesin ki bi yerimde çizik yara olmasın. Bazen farketmiyorum sonra görüyorum bacak çizilmiş kolum çizilmiş. Bazen demir kapı oluyor omzum fena çarpıyor, otomatik cam kapılar yerinden oynuyor bazen.
Beynin bu mesafeyi ayarlaması gerekmiyor mu arkadaş?