insan unutandır ve unutmaya mahkum olandır

“zaman ilaç değil, insan unutkan.” diyorum ve arttırıyorum.

işin kötü yanı, kötü şeyleri hatırlarken unutup yenilerine yer açıyoruz, o kötü şeyler için. “o kadar da kötü değildi be?” diyoruz.

insan kötüyü unutmak ister çünkü. onunla, kötünün anısıyla yaşamak istemez. bu sebepledir işte o garip özlem/saygı, insanın götünden kan alan o eski tanıdıklara.

Cemal süreya'nın dediği gibi; Tam unuttum derken; bir şarkı çalar,
Biri onun gibi güler,
Birisi parfümünü sıkıp onun gibi kokar,
Tüm unuttuğun boşa gider.