insanoğlunun en büyük aptallığı

İnsanoğlunun varoluşundan bugüne kadar işlediği en büyük günah da sayabiliriz bu aptallığı.

“'galaksinin haritası bile çıkarılmamış ücra bir köşesinde, gözlerden uzak bir güneşin yörüngesinde,
tamamıyla önemsiz küçük bir gezegen döner...

gezegenin maymundan gelen halkı genellikle mutsuzdu.
ağaçlardan inmekle büyük hata yaptıklarını düşünenlerin sayısı gün geçtikçe artıyordu. bazıları ağaçlara çıkmanın bile yanlış bir hamle olduğunu ve okyanuslardan asla ayrılmamış olmaları gerektiğini söylüyordu...”

Ağaçlardan indiğimiz gün sıçtık kısaca.

(bkz:Anlamaması)

Marx, "filozoflar hep dünyayı anlamaya çalıştılar oysa mesele onu değiştirmektir" demisti. Ama anlamadan olmuyor bu kesin. Once anlamak sonra değiştirmeye çalışmak gerek. Anlama eyleminin belli bir yere vardirilmasi sart.

Ömrünü, önünde sanki yaşayacağı milyonlarca yılı varmışçasına saçma sapan şeylerle heba etmesi.

Bu aynı zamanda bir öz eleştiridir. Başkalarının fikirlerini gereğinden fazla önemsemek, başkalarının bizler için biçtikleri rollerle hayata tutunmaya çalışmak, pire için yaktığımız yorganlarsız tüm kış mevsimlerini titreye titreye geçirmek, sevdiğimiz ama 'norm'lara uymadıkları için sevmediklerimizle yerlerini değiştirmek zorunda kaldıklarımızın özlemiyle acımak aptallık değilse nedir?