istanbul

tam erken uyanmıştım, tam evden kafamı çıkarayım derken pencereden dışarıya bakınca yağmuruyla karşılaştığım şehir. dün güneşliyken bugün bana böyle sürprizi yaşattığın için teşekkür ederim güzel (!!) şehir.

İçinde bu kadar kaos barındıran başka bir şehir görmedim.
İstanbul' a her gittiğimde sanki zihnimin arka planında hareketli bir şarkı çalmaya başlıyor.
Ta ki ayrılana dek.

Muazzam ve benzersiz bir şehir.
Özellikle gezmeye gidecek olanlar için şu belgeseli bırakayım. 1 saatinizi ayırıp izlerseniz ve hatta küçük notlar alırsanız gezinizi farklı bir noktaya taşımış olursunuz.

lügatımda telaş ve kaygının karışıp mekân almış halidir.

her alınan nefeste kendi yarattığı yükün ağırlaştığı şehir.

insanlar bu şehrin neresini ya da neyini çok seviyorlar, çok özlüyorlar cidden merak ediyorum. düşünüyorum düşünüyorum bulamıyorum. evet 'bazı anları' var hoşa giden ama o kadar, gerisi yok bence.

fazla kalabalık bu şehir, fazla gelişmiş. insanları o kadar modernleşmiş ki artık hiç bir şeyi takmaz olmuş, yolda giderken rahatlıkla taciz edilebilirsiniz, kimsenin sesi çıkmaz, her an karşınıza bi kapkaççı çıkabilir, bir köşede gasp edilebilirsiniz hatta öldürülebilirsiniz. okul yolunda bok yoluna gidebilirsiniz, kimse bir şey demez, tepki vermez. herkes kendi derdine, kendi işine bakar bu şehirde. bütün o kalabalığın içinde başınız sıkıştığı an tek başınasınız.

her ne kadar istanbulda doğmuş büyümüş de olsam, sevemedim ben bu şehri, benimseyemedim bir türlü, hala kendimi buraya ait hissetmiyorum, güzel denilen şeylerden zevk almıyorum, gitmem gerekiyor yapamıyorum. git başımdan istanbul, ben senden gidemiyorum bari sen benden git.

nüfusu dünyada bazı ülkelerden fazla olan şehir. konumu itibariyle manzarası ve tarihi yapıları fazla olsa da günümüz itibariyle güzelliğini yitirmeye başlamıştır. gökdelenler, köprüler, kesilen ağaçlar, her mahallesine dikilen camiler, park etmeye dahi yer bulamayacağınız kadar araç ve gürültüsü vs. insanı çileden çıkarmaya yetmektedir.

Nemli sokak kaldırımların köşelerinde bitmiş bir Çimen bazen, bazen elleri kirli çocukların Çimenlerinde ellerini sildiği bir şehir...
Bir ucu Araf İstanbul'un, bir ucu yetim kalmış bir çocuğun gözyaşlarının günah kasesi.
Ve öyle yorgun ki İstanbul bir fahişenin morarmış gözaltılarını kıskandıracak kadar.
İstanbul aşk, İstanbul hüzün, İstanbul hasret, İstanbul yalnızlık ve İstanbul işlediğim tüm günahların yegane sahibi.

Ankara trafiğinde bile stresten sinirden çıldıran ben, İstanbul trafiğinde hastanelik olurum. O yüzden iyiki yaşamadığım şehirdir.

Türkiye'nin en kalabalık, en yaşanılması güç şehridir. Derler ya "gezmesi iyi, yaşaması kötü" işte tam da olay bu..

Ruh ağrısı bir memleket.
İstanbul sıkıntısı ve İstanbul özlemi diye ikiye ayrılır, tıpkı Anadolu ve Avrupa yakası gibi. Sıkıntısını ikametçileri yaşıyor, özlemini ondan gayrı kalanları. Bir de sayın jürinin dikkatini celp etmek istiyorum: İstanbul denilince akla zinhar esenyurt ve bağcılar gelmesin. Kadiköy ve Beşiktaş gelsin. İstirham ediyorum, lütfen...

Türkiye'nin en kalabalık ve gelişmiş şehridir.

Her nedendir bilinmez yaşamaktan korktuğum şehir