tavuk beslemek

insana yaşama sevinci veren aktivite. yıllar yıllar önce bahçeli müstakil bir evde doğmuş, yetişmiş biri olarak beni geçmişe götürmüştür. mersin'in kenar mahallelerinden birinde büyüdüm. avlusunda ahırı olan müstakil evler arasında. bırakın tavuğu, insanlar evinde at beslerdi. şimdilerde ise bir parça toprak az biraz yeşil alan görebilmek için etrafı beton duvarlarla çevrili 200 kişinin birbirinden habersiz yaşadığı siteden 600 km uzaklıktaki köyüme gidiyorum.

oturduğum evin yan tarafında büyük bir tarlada yaptığım iş. depremden kalma boş bi konteyner vardı. içine pazar kasalarından folluklar yaptım. konteynerin önünü tel örgü ile çevirdim ve 1 horoz 4 tavuk alarak başladım. şu an 22 tane tavuk, benim tavukların kuluçkaya yatması sonucu çıkan 30 civarı da civcivim var. 4 tane de kaz ekledim filoya. komşuların yemek artıkları ve bayat ekmeklerine karşılık onlara yumurta veriyorum. yumurtalar dehşet lezzetli. kümesin yanına da küçük bi bahçe yaptım. soğan, maydonoz falan ektim. bostan için hazırlık yapıyorum.

bu işler ile iştigal etmeye başlayınca hayatıma keyif geldi. saatlerce yanlarında vakit geçiriyorum. çalışıyorum ve karşılığında böyle bi şeyler ortaya çıktığını görünce acayip zevk alıyorum. semaverde çay yapıp, arkadaşlar ile oturuyoruz. valide hanım "insanın en iyi arkadaşı topraktır" derdi. kadın haklıymış.

Aşırı derecede yiyicidirler bu dostlarımız ve bir o kadar pasaklı.
Her yeri kirletirler, toprağı kazmayı çok severler ama bir yürüyüşleri var izlemesi aşırı keyifli.

evimizin kömürlüğünde civciv beslenmesi suretiyle dahil olduğum gruptur.
Civciv büyümüş, horoz olmuş, kesilip afiyetle yenmiştir.

(bkz:evde civciv beslemek)

Bir zamanlar yaptığım eylem fakat fazla yumurta verdiler konu komşuya dağıta dağıta bitiremeyince sırayla kestik yedik. Yediğim son gerçek tavuktu.. Sonrasında hiçbir tavuk o tadı vermedi..