günümüzdeki üç büyük inancadaki peygamber nuh'un sümer efsanelerindeki karşılığı.
sümer efsanesine göre öykü özetle şöyle;
tanrılar, baştanrı Marduk'u, okyanus tanrısı Tiamat'la savaşmaya çağırırlar. Marduk, Tiamat'ı yener ve denizlere sınırlar çeker. Tanrılara tapınan bir varlık bulunsun diye de balçıktan insanı yaratır. Sonraları insanların davranışlarından hoşnut kalmayan tanrılar, onları yok etmeyi kararlaştırırlar. Tanrı Ea, tanrılar kurulunun bu kararına karşı, çok sevdiği bir insan olan "Ut-Napiştim'i" kurtarmaya karar verir. Onun düşüne girerek bir gemi yapmasını fısıldar. "Ut-Napiştim", yaptığı geminin içine karısını, çocuklarını, isçilerini, hayvanlarını ve tohumlarını doldurur.
Tufan başlamıştır, bütün insanlar boğulmuşlardır. "Ut-Napiştim"'in gemisi yüzmektedir. İnsanların boğulduğunu gören tanrılar, kuşkuya kapılır ve Tanrılar kraliçesi olan baştanrıça İştar sızlanmaya başlar: İnsan yeniden balçık oldu. Tanrılar kurulunun bu kararına katıldığım için ben de sorumluyum bundan...
Fırtına, yedi gün sürdükten sonra kesilir: "Ut-Napiştim", önce bir güvercin salıverir, güvercin geri gelir: Ertesi gün bir kırlangıç salıverir, o da geri gelir. Üçüncü gün bir karga salıverir, karga geri gelmeyince, gemisini durdurur ve gemisinin konduğu dağın doruğunda bir kurban keser. Tanrılar, kurbanın çevresine sinekler gibi üşüşürler. Tufanı tertipleyen tanrı Enlil, tanrılar kurulunun kararına ihanet ettiği için tanrı Ea'ya bir güzel çıkışır. Tanrılar artık yapacakları bir şey kalmadığı için, "Ut-Napistim"'le karısına ölmezlik ya da sonsuza dek üremeyi bağışlarlar.
Nuh Tufanı öyküsünün aslı olan bu Sümer efsanesi, Tevrat'la İncil'den dört bin yıl (kırk yüzyıl) öncedir.
sümer efsanesine göre öykü özetle şöyle;
tanrılar, baştanrı Marduk'u, okyanus tanrısı Tiamat'la savaşmaya çağırırlar. Marduk, Tiamat'ı yener ve denizlere sınırlar çeker. Tanrılara tapınan bir varlık bulunsun diye de balçıktan insanı yaratır. Sonraları insanların davranışlarından hoşnut kalmayan tanrılar, onları yok etmeyi kararlaştırırlar. Tanrı Ea, tanrılar kurulunun bu kararına karşı, çok sevdiği bir insan olan "Ut-Napiştim'i" kurtarmaya karar verir. Onun düşüne girerek bir gemi yapmasını fısıldar. "Ut-Napiştim", yaptığı geminin içine karısını, çocuklarını, isçilerini, hayvanlarını ve tohumlarını doldurur.
Tufan başlamıştır, bütün insanlar boğulmuşlardır. "Ut-Napiştim"'in gemisi yüzmektedir. İnsanların boğulduğunu gören tanrılar, kuşkuya kapılır ve Tanrılar kraliçesi olan baştanrıça İştar sızlanmaya başlar: İnsan yeniden balçık oldu. Tanrılar kurulunun bu kararına katıldığım için ben de sorumluyum bundan...
Fırtına, yedi gün sürdükten sonra kesilir: "Ut-Napiştim", önce bir güvercin salıverir, güvercin geri gelir: Ertesi gün bir kırlangıç salıverir, o da geri gelir. Üçüncü gün bir karga salıverir, karga geri gelmeyince, gemisini durdurur ve gemisinin konduğu dağın doruğunda bir kurban keser. Tanrılar, kurbanın çevresine sinekler gibi üşüşürler. Tufanı tertipleyen tanrı Enlil, tanrılar kurulunun kararına ihanet ettiği için tanrı Ea'ya bir güzel çıkışır. Tanrılar artık yapacakları bir şey kalmadığı için, "Ut-Napistim"'le karısına ölmezlik ya da sonsuza dek üremeyi bağışlarlar.
Nuh Tufanı öyküsünün aslı olan bu Sümer efsanesi, Tevrat'la İncil'den dört bin yıl (kırk yüzyıl) öncedir.
