kokoreç

kokorecin hasını yemek istiyorsanız atatürk orman çiftliği'nde yemelisiniz. allahım bu nasıl bir nimettir böyle bir şey yok ya olamaz. kokoreç sevmeyen insanı hiç samimi bulmuyorum. mizacım böyle napayım?

Yemedikleri bok kalmayanların içinde bok var diye yiyemedikleri yiyecek.

İçleri alınmış iki yarım gömüp üzerine de kendi tanımıma kerkinesim geldi şu an.

Odun ateşinde olacak. Böyle iyi pişmiş, çıtır çıtır, hafif baharatlı, az acılı, ekmeği de hafif çıtır ve sıcak.. Offf..!!

Atatürk Orman çiftliğinde yenilmesi gereken yiyecek. Eğer müzik eşliğinde yemek istiyorsanız. Satırların senfonisi anlayan anladı shshsgag.

uyku tutmayıp yürüyüşe çıkılan gecelerin, eve gidesimin olmadığı zamanların, arkadaşlarla sabahlanan zamanların sokak lezzeti.

Hayatımda bir defa bilmeden yediğim yiyecek.
Pişman değilim. nereden aldılar bilmiyorum ama tadı çok güzeldi. Sonradan öğrendim kokoreç olduğunu. Şu an tadının güzel olduğunu bildiğim halde yemiyorum.

gömerken aklıma gelen yazı

“Tüm dünya, bu kuyuda döner durur. İnsanlık denilen her neyse, işte o zımbırtı, ara sıra bir hamle yapıp, iki adım ileri gidebiliyorsa, bunu o kuyudan çıkıp, rutini kırma cesaretini gösterenler sayesinde yapıyordur.”
(bkz:http://www.felsefetasi.org/diyelim-ki-kokoreccisin/)

onlarca çeşit barındırır kokoreç sevenler. bunlardan bazıları,
-parçalar iri olsun, fazla ateşte tutma
-iyi pişsin, iyice köz olsun
-bas acıyı !
-baharatı bol, eti az olsun.
-ekmek çıtır, acısı olmasın.
-üç çeyrek !
-süs biberi alabilir miyim?
...

dünyanın en güzel ayaküstü yiyeceklerinden biridir kendileri. aoç'de tak taka tak taka sesleri eşliğinde ve kalabalıkta sıra bekleyerek o lezzetli kokoreci yemesi ayrı keyif vericidir.

antakya'da doğup büyüyen bir insan olarak 14 yaşımdayken istanbul'a gittiğim güne kadar hiç rastlamadığım bir yemek çeşididir. bizim antakyalı annelerimizin harika salça soslarıyla yaptıkları bumbar yemeği meşhurdur. bumbar benim en sevdiğim de yemektir. kokoreç'in de tadına ilk baktığım zaman o kadar lezzetli bir şeydir sanmıştım, kanaatimce değilmiş.

ankara'da bir sene boyunca hayatımı seyyar kokoreççilikle kazandım. aslında sacın üzerinde köfte sucuk üzerine bir atroksyon için açmıştım mekanı. kokoreç yapmayı bilmem ben, zaten sacın üzerinde de olacak iş değil normalde. gelen geçen herkes kokoreç sorunca yaratıcı antakyalılık resektörlerim devreye girmişti. hazır yapım kokoreç alıp sacın üzerinde çeviriyordum. sonrasında et tahtasının üzerinde bildik satır evresinden geçirdikten sonra saca atıp az su serperek buharla pişiriyordum kokoreçi.
afiyet olsun.

Kokoreç yemeden evvel nesini bu kadar abartıyolarlar diye düşünürdüm. Bir gece yiyeceği olmasına karşın üniversitedeyken bir öğle arasında üniversitenin avm'sinde yedim. Hatta yerken de gayet makul ve normal bir tadının olduğunu, böylesine abartılmasının yersiz olduğunu düşündüm.

Sonra zaman Geçti ve baktım ki ara ara ben bu kokoreci yemeye başladım ve sürekli aradığım yiyecek hâline geldi. O zaman anladım ki gerçekten abarttıkları kadar var bu Kokoreç. Ayrıca kokorecin olmadığı, olan bir iki yerde de vasat yapıldığı bir şehirde yaşadığım için zaman zaman bu duruma içlenirim.

istanbul sınırları içinde koko musti ile beraber kral kokoreç en iyisidir.