şiir sevmemek

Şiiri kişisel hislerin kendince dışavurumu olarak görürseniz normal. Ama şiir bir sanattır, sanatın özelliği kişisel alandan çıkıp insanlar için bir iletişim aracı olabilmesidir. Şiir sevmiyorsanız oldukça naif bir sanat dalından mahrumsunuz demektir.

“Keşke bir şiir okumuş, bir kedi sevmiş olsaydınız. Belki bu kadar kirletmezdiniz dünyayı.”

Ergenliğimin doruklarında böyle aşk, hasret vs gibi melakolik şiirlerden hoşlanırdım ancak, zaman geçtikçe şiire olan bakış açım değişti. Sana özel yazılmış bir şiir olmadıkça, sevmenin bir anlamı olduğunu düşünmüyorum şahsen. Romantizm sevmem, odunum biraz, evet.

Konuşmayı ve yazmayı sevmemekle bir farkı yoktur. Okula gidip "Ben alfabeyi öğrenmek istemiyorum" demektir bu. E olabilir tabii. Pekala okumadan, yazmadan, konuşmadan da yaşanabilir.

Şiir sadece romantizm değildir, bununla özdeşleşmiş de değildir. Asıl hakimiyeti dil üzerinedir, duygu değil. Bunu aşkın yanına koyamazsın. Iyı bir şairin duygulanmis halini değil dil becerisini okuyorsun. üzerine kafa yormuyorsan aslında okuduğun şey şiir de değildir.

Pencereyle görmek arasında
Her zaman bir Aralık var

Öncesi ve sonrasında şiir daha yorucu hale geliyor, aklıma kilit kısmı geldi sadece. Buyur. Ikı mısra saatlerce dusundurebilir.

uzun yillar boyunca radio programimda şiir okudum. gazete okurmuş gibi okudugum icin cekilir geldi... dinlendi... ama ben daha fazlasina katlanamadigim icin cekildim. şairinden dinlemiyorsan tırt. hatta çoğu zaman şairinden dinlrsen dahi tırt. çünkü çoğu şair yazdiği şiirle işini şiir bittigi an keser. kurtulur. yazmiş bitmiştir.
şiir fazla kişiseldir. sanatın diğer disiplinlerine nazaran....
iki satır Yazar başınıza iş alırsınız ve iyisi kötüsü olmaz. şiir histir hissin iyisi kötüsü olmaz. size hitap eder yada..
ayrica şiirin sevilecek, öğretilecek bi'yanı oldugunuda asla düşünmüyorum. şiir. ağırdır. çoğu taşınmaz.

Şahsım adına imkansız olandır.
"şiirler gökyüzündedir, insanların vakti yoktur yazık yaşamaktan bakmaya. Şairler bakarlar gökyüzüne, indirirler şiirleri"

Valla çok afedersiniz de şimdi şiir var şiir var.hangisini seveceksin?

Bu şiir :
" bekliyorum .. öyle bir havada gel ki vazgeçmek mümkün olmasın. " Orhan veli.

Bunu tam anlamadım.

zenginsozluk.com/foto

herkes her şeyi sevemez bittabi. bu evvela eşyanın tabiatına ters. doğa kanunlarına aykırı. "ama"dan önceki beyanlarımdan ödün vermediğimi belirterek. şiir sevmeyen insanları anlamakta zorlanıyor bazen insan.
çocukluk arkadaşım, halen hayatta olan kadim dostum da oldum olası sevmez şiiri. "sevemiyorum arkadaş zorla mı?" der geçer eleştirdiğim vakit. iki satıra sığdırılmış koca dünyalardan örnek veririm, herifte kafa mekanik, mühendis kafası. "ne var bunda basit bir söz sanatı" der. "eee sen de yap görelim" derim. "değmez ki kafa yormaya" diyerek inatlaşır. beceremediği için "kedi uzanamadığı ciğere pis" der misali kıskandığını düşünerek üstelerim: "gıpta ediyorsun ama kendin beceremediğin için böyle diyorsun. " yine mekanik bir el cevap: "hastalıklı beyinler şiire sarar." böyle böyle sonunda dayanamam veririm ayarı: "sendeki hastalık şairlerde olsaydı lafla peynir gemisi yürütürlerdi." damarına bastığım için mecburen susar. kadehini uzatır ama lafı uzatmaz. "sevmiyorum o kadar". özdemir asaf'tan iki dizelik mekanik bir şiir söylerim. samimiyetle gülümser. şerefe. fondaki anason kokan şarkıyı mırıldanır. o da kendi halinde bir şiir oysa.

Kimseye atıfta bulunmak istemiyorum ama şiir sevmeyen, kendini de, insanları da, hayvanları da doğayı da hayatı da sevmez. Hayal kurmayı bilmez, yeni maceralara dalmaz, monoton bir hayat yaşar. Şiir sonu olmayan bu ummandır. Bir gün bir dizede kendini bulmayan, ağlamayan, gülmeyen, öfkelenmeyen gerçek manada aşık da olamaz.

Öncelikle bir tercihtir. Sanata ve sanatçıya duyulan saygı, onun her dalından hoşlanmayı gerektirmez. Sanat da tıpkı diğer her şey gibi eleştirilebilir ve tercih edilmeyebilir niteliktedir. Saygımız sonsuz olsa da kendimize uygun bulmayabilir ve sevmeyebiliriz de, insanlık hâli.

Şiirden hiç hazzetmediğim için bir dönem çok alay konusu oldum arkadaş arasında. Hadi genciz, arkadaş arasında kabul görelim bari diyerekten şiir kitapları aldım, bana çekici gelecek yanlarını yakalamaya çalıştım, ıkındım, sıkındım ama ı ıh. Olmadı. "Şiir bu, nasıl sevilmez?" dendi fakat kul yapımı her şeyin olduğu gibi onun da sevilmeme hakkı her zaman saklıydı.

Şahsen duyguların ifade edilirken belirli kalıplar ve zorlama bir romantizm içine sokulması beni hiç cezbetmiyor. Serbest yazılmış da olsa 'şiir' duvarları arasına sıkışmış olması yetiyor bana. Kendi derdini her daim bodoslama belirtmiş biri olarak şiir okurken boğuluyorum, hafakanlar basıyor. En sevdiğim şarkının dize dize yazılmış sözleri bile beni itiyor. Yapacak bir şey yok, bu böyle.

Çocukluğuma falan inebilirsiniz dilerseniz, belki bir travmam vardır.