zengin itiraf

Hazır şu an burada bulunan 20'ye yakın çevrimiçi yazar buralara bakmıyorken rahatça itirafta bulunabilirim. Çünkü buradalar ama oralı değiller. Sağlıkları sıhhatleri yerinde midir, afiyetteler midir, bir dertleri ya da paylaşmak istedikleri bir şeyler var mıdır çok merak ediyorum ben şahsen.

Amacım yukarıdaki meseleye parmak basmaktı ama hadi âdet yerini bulsun diye itirafımı da edeyim: ben bir küçük cezveyim!

sevdiğim bir insanı kaybettim, birbirimize çok yakınken kendi isteğimle yaptım. bağlanamıyorum. bağlanmak, birine bağımlı olmak onsuz yapamamak istemiyorum. hayatım boyunca bireysel oldum. arada o kadar yoruyor ki bu beni. başlangıçta seviyordum, platonik takılıyordum da diyebilirim aslında sonra olaylar silsilesi ve birden kendimi iltifat alırken bulmuştum, az buz değil iki yıl birbirimiz için saçma bir statüde konuştuk. bazen birlikte sabahladık, bazen korku filmlerine birlikte güldük. sorgulayıcı insanlardık ikimiz de ve eğlendiğimiz kadar felsefi tartışma da yapıyorduk. birbirimizi tamamlıyorduk, o benim ne diyeceğimi biliyordu ben onun ne diyeceğini hep biliyordum. çok saçmaladık, eğlendik, korktuk, kural çiğnedik ama bir yerde yeter dedim. daha fazlasını istemiyordum ki sanırım geçen haftaya denk geliyor bu. çıkma teklifi etmemişti, tabuları yıkıp ben de etmemiştim. hiçbir zaman olduğumuzdan da fazlasını istemedik, ne olduğumuzu ikimiz de bilmiyorduk gerçi. yakında onun bu bilinmezliği bozacağını hissettim, bozmasını istemiyordum çünkü sarpa saracaktı. ben de ufak bir mesajla her şeyimizi sildiğimi söyledim ufak bir onay mesajı da o gönderdi. sonrasında bir şey hissetmedim hala da bir pişmanlığım yok. insan dediğimiz sadece kolonileşmiş hayvan topluluğu, hiçbir artımı yok ve bundan bin yıl sonra tamamiyle kaybolmuşken yaşadıklarımız bilinmeyecek. kendinizi bir şeye bağlamayın, bağlarsanız sadece vakit kaybedersiniz. gezin, öğrenin ve asla pişman olmayın.

tek cümle ile: Benden adam olmaz.

Benden başka herkesin birer tırt olduğunu düşünüyorum.

Yüreğim daraldı.

3 yıl boyunca sarılarak uyuduğun adamı alakasız bir zamanda alakasız bir instagram stroysinde görmek. Nasıl ya. Bakışını bile biliyorsun yine fotoğraf çekilmekten huzursuz ama gülüyor. Pizza yiyor hamurundaki un hissinden kamaştığı için parmaklarını birbirine değdirmeden tutmuş. Yeşil tişört. En çok yeşil giymeyi sever ama bu tişörtü ilk kez görüyorum Yeni almış. Benden sonra alışveriş mi yapmış yani? Doğrudur. Bir an bile geri dönmeyi düşünmedim.o da düşünmedi biliyorum. İnanılmaz temiz bitti her şey, bıçakla keser gibi, bir günü bile kavgayla gürültüyle küslükle geçmemiş olan ilişki mantıklı olan bu deyip tek celsede bitti, 8 aydır bir ölüm sessizliği.

Sosyal medya kullanmayı sevmez peki nasıl bir tesadüf onu bana getirdi. Hala geri dönmeyi düşünmüyorum. Dönmem. Ama siz de merak etmediniz mi o tişörtü nerden almış, Antalya'da haftasonu nasıl geçmiş? Eve varmış mı? Ne bileyim sözlük kim olsa merak etmez miydi. Neyse.

Bütün sözlüklerde itiraf başlığının neden bu kadar popüler olduğunu hiçbir zaman anlamadım. Gerçi anlamak için de kafa yormadım. Itiraf bu kadardı itiraftan sayılır mı bilmem.

döndü, döndü. hava döndü.

Ölüm korkusunu ilk kez 30 yaşımda hissettim ve bu hissettiklerimi asla unutmayacağım.

duygularımı kaybediyorum sanırım. pek bir şey hissedemiyorum artık. bir öfkem var sadece. yakıp kavuran içten içe. dolu dolu yaşayabildiğim bir öfke. diğerleri karanlık bir caddede yanıp sönen bir sokak lambası gibi. zira kaybolunca hisler karanlığa gömülüyor insan. ve kaybolunca duygular, kayboluyor insanlar, yavaş yavaş. bir öfke sadece, bir kızgınlık. ara ara yaşayabildiğim yegane his. kızgınım yine şu sıralar. birine değil birilerine. hayatı yaşanmaz hale getirenlere. benden umudumu çalanlara, sırf onlar gibi düşünmediğim için. bir toplumu felakete sürükleyen bir grup basiretsize mesela. kendi isteğiyle sürüklenen basiretsiz yığına. gençleri işsiz bırakanlara. kendi çocukları dünyada cenneti yaşarken. oğlu mazlum kaldı diye babaları ağlatanlara. zira ağlamamalı babalar. çünkü çocuklar o gözyaşlarını kaldıramaz. dini siyasete karıştıranlara kızgınım sonra. insanların manevi değerleriyle oynayanlara kızgınım. bir toplumun cehaletine kızgınım. bilmediğini bilmeyene kızgınım. insanlara kızgınım. bazı değerlerden yoksun kalanlara kızgınım sonra. yaşlıya yer vermeyen gence kızgınım mesela. sırada önüme geçip fatura ödeyen amcaya kızgınım. yere tüküren adama kızgınım. ben yaya geçidinin başında öylece beklerken, bana yol vermeyen araca kızgınım. gönlünü mal mülk sevdasıyla kaplayana kızgınım sonra. maddiyat için manevi değerleri yıkanlara. yoksul diye yuva yıkana. insanlıktan yoksun insan suretlerine kızgınım. çocukları mahzun bırakan bir sisteme kızgınım sonra. çıplak ayaklı bir çocuğun mercedesin başında mendil satmasına kızgınım ben, mesela. yetmeyecek kelimelerim bilirim. hayat sevilmeye değer de. ben o sevgiyi bizden çalanlara kızgınım. yine de tebessüm ederim. kızgınlığımı, kırgınlığımı bir tebessümün arkasına sakladım. belki bir çocuğun içini ısıtır, kim bilir.

beyazlar giymiş bulutlara benzemek istiyorum, özlenmiş umutları haykırıp bir sevda masalının mor nüshasını o engin maviliğe bırakma zamanım geldi de geçiyor..

kan vermek isterken nedense gerilirim ama verdikten sonra çok acayip bi haz yaşıyorum, böyle bi içim hoş oluyor.

8 yaşımda falan malum şahıs gibi attan düştüm.

sonra hiç bir işim rast gitmedi bu zamana kadar.

bazen hayatımı bir yol boyunca sıralanmış, birbirine tellerle bağlı elektrik direkleri gibi hayal ediyorum. bir, iki ve üç... sonrası yok. teller boşlukta sallanıyor ve ne kadar çabalarsam çabalayayım on sekizinciden sonra bir tek direk bile göremiyorum..

" baba kaçar " dedim, dedim inanmadınız. bakın şimdi ne oldu?

jona vark reyizin dediklerinin çoğuna katılıyorum. ( yalnız benim yüzüme bakılacağı yok, 1.50 boyum var, 120 kiloyum ve her yerim kıl )

neyse.

kalıplara yerleştirmeye, standartlaştırmaya, tembelliğe elimden geldiğince karşı koyup kendimce bir şeyler yapıp mutlu oldum ve mutlu olmaya devam edeceğim.

bunları yaparken yalnız kaldım. bütün insanların yalnız öleceğini düşünerek bu durumu aştım. elbet buralarda kafama göre birisi çıkar.

bıktırdınız beni. teşekkür ederim. beni bıktırmasa idiniz hayatım bu kadar iyi olmazdı. şimdi vasat altı beyinlerinizi alıp gerzek çocuklar yetiştirmeye başlayabilirsiniz.

kafamı toparlayamıyorum. kurtulduğuma seviniyorum, yalan söylemeyeceğim.

darısı sizin başınıza :)

basit olmayan hatalar yaptığımda kendimi fena cezalandırıyorum, basit hatalar yaptığımda ise kendimi öldürmekten beter ediyorum. hatalara karşı bu toleranssızlığımın başıma bir iş açacağı günler yakındır, hissedebiliyorum.

ders çalışmam gerekiyor ama açtım silifke'nin yoğurdunu dinliyorum. şık şıkı şık şık

askerden yeni geldim. ailem beni amcamın oğlu ile evlendirmek istiyor. kardeşim gibi gördüğüm adamla nasıl evlenirim ben ya. aynı takımda birlikte tandem oynadığımız adam üstelik.

Ne çocukluğumda ne de ergenliğimde büyük başarısızlıklar yaşadım. Hatta ve hatta ufak ya da büyük tüm başarılarımda aynı dozda mükâfatlandırıldım. Bu zevkten hiç mahrum kalmadım. Bundan dolayı da başarısızlığa asla tahammülüm yok. İşimde, evimde, dış ilişkilerimde, hiç.

Fakat bu sefer korktuğum başıma geldi, başaramadım. (bkz:#14551)

Başaramamanın acısı ayrı, kaybettiğim şeyle kurduğum duygusal bağı içimden kolayca atamayacağımın bilincinde olmanın acısı ayrı yerlerden saldırıyorlar. Göğsüm sıkışıyor, bu kadar zayıf düşmeyi gururum yemiyor. Keşke hiç kalkışmasaydım buna. Keşke onu uzaktan severek aşkların en güzelini yaşasaydım. Keşke onu mutlu olduğu yerde bıraksaydım, o minicik şeyin hayatını değiştirmekte bu kadar aceleci olmasaydım.

Yani, başaramadım!

Ise gidesim o kadar yok ki bir elimde lahmacun, otekinde bira, ağzımda sigara ile en işlek caddeye koşarak dalasim ve "şükran gününde nerdeydiniz" diye bağırasım var. 2 gün rapor aldıracak dayağı yesem yeter Allahım. Ya da Allahım şöyle de olabilir. Ben başka bir şeye donuseyim, Şu saniye ama. Ot olur, at olur. At olup Eve koşayım.

ölüm her şeyin o kadar da değerli olmadığını fark ettiriyor insana. öleceğini, ölümsüz olmadığını bir kez fark edince insan, zaman anlamını yitiriyor. öfke nefret intikam hırs ihtiras gibi duyguların yerini kayıtsızlık alıyor. fiziksel bedenine daha az bağımlı hale geliyor insan. ölümün varlığı, kara tahtayı temizleyen bir silgi gibi insanın içine işliyor. önceleri bir şeylere karşı endişe ve umutsuzluk yaşarken, ölecek olduğunu bildiğim için ne kadar sefil bir endişeyle dolu olduğunu görüyorum.. bunun artık hiçbir önemi olmadığını bir gün acılarımın sona ereceği düşüncesiyle rahatlıyorum belkide..


görüşüm dünyayı görme tarzım kökten değiştii. maddi dünyada eskisi kadar içi dolu görünmüyor.. duygularımın olmadığı bir benliğe adım atmışım gibi. artık yaşayanların ülkesine geri dönerken daha hafif basit bir hayat süreceğimi biliyorum..

Hayatımın en güzel günlerini yaşadım. Ben yaşamamış, görmemiş, bazı şeylerin açlığını çeken biri değilim. Çoğu insanın hayatında yaşamadığı ve hayal dahi edemeyeceği travmaları da maalesef yaşadım ya da tanık oldum. Bütün bunlardan sonra asla hiçbir zaman daha fazla heyecanlanamayacağımı, asla saf, temiz duygularla bir insanı sevemeyecegimi, sevilemeyeceğimi düşünüyordum. Hani o kadar boktan insanlarla beraber oldum, o kadar sikko anılarım oldu, o kadar hatalar yaptım, o kadar suistimal edildim ki bu dünyanın asla saf bir yer olamayacağı kanaatine vardım. Ancak bu yaşadığım iki gün... Sanki bütün bildiklerimi unutmuş gibiyim.

Elmanın en güzelini yememişim ve hâlâ orada duruyormuş, hiç bu kadar güzel kahvaltı etmemişim, hiç bu kadar tatlı şarap içmemişim, hiç bu kadar güzel gülen birini öpmemişim. Aslında ben 28 sene yaşamışım ama yaşamamışım da gibi.

Ben 28 sene onsuz napmışım hakikaten? Kimi düşünmüş kimler için ağlamışım? Kimlere gitme demişim? Kimlerle seviştiğimi sanmışım?

Hayat çok enteresan lan. Ama bu yaşadığım hayata dahil bir şey değil sanki. Tarifi mümkün olmayan, bu dünyaya ait olmadığını düşündüğüm hisler yaşıyorum.

Seninle yaşlanıp seninle ölmek istiyorum derler ya. Ben seninle sonsuza uzanmak istiyorum. Ölmek istemiyorum. Eğer diğer tarafta da seninle olacaksam bunu kabul edebilirim. Çok güzelsin sen.

Din konusunda reformist düşüncelere sahip olduğum için çok sıkıntı çektiğim doğrudur.

Ablam gidiyor... giderken onunla vedalaşamayacak olmak bok gibi hissettiriyor. Evimden uzakta olmak bok gibi hissettiriyor. Eve her dönüşümde bir kişi eksilmiş oluyor. Eski günleri özlüyorum. Evin şenlik yeri gibi olduğu o kalabalık günleri, kalabalık sofraları. Tek başıma yemek yemek bok gibi hissettiriyor. Koşturmaktan terleyip, üstüne soğuk su içip hastalanmayı özledim. Nedeni belirsiz bir hastalıkla tek başıma uğraşmak bok gibi hissettiriyor. Büyümek bok gibi hissettiriyor.

Böceklere karşı hiçbir garazım yok ama benden ne kadar uzak dururlarsa o kadar iyi.

insan seviyorsa şu durumda, şu koşullar altında şunu yapması gerekir gibi kalıplar ben de pek yok. varsa da tuhaf şekilde var, normale uymuyor. beynimde ve kalbime inmiyor. fakat gerekeni yapmak önemliymiş. bir anın içinde binlerce hayal ve plandan çok daha önemliymiş. bir küçük ana muhtaç olmaktan değil bu önem, sevginin bir nişanesi olmasındanmış. buraya kadar olanı görmek basit, zaten ortada da benim gibi algıları körelmiş biri için çok zor.